Hallo Jan, ik ben al heel lang in gevoel verbonden met Jomanda en zag zonet eindelijk een mailadres van iemand die ook positief is over haar. Omdat ik de ingeving kreeg naar Valkenburg te gaan (en ik nog steeds in de veronderstelling was dat het kapelletje open was) ben ik erheen gereden gister toen we op de terugweg waren uit Frankrijk. Ik had gisternacht een droom gehad, dus ik had kunnen weten dat het over was. Toch stuur ik je graag de droom. Ik heb ook al eens in mijn boek haar verdiensten naar mij toe verwoord. Ook dat zal ik je mailen en in een radio-uitzending kreeg ik haar aan de lijn dat mijn dromen de absolute waarheid zijn. Wie weet kan ik haar nog eens bereiken.
de dromen:
We gaan gister de laatste dag van de vakantie naar Valkenburg. Maar alles was jaren geleden al opgedoekt in Valkenburg. Ik had die nacht al een droom gehad.
Ik zie dat mijn droom op de Vredemaker (een weg hier in de Goorn) een enorme witte vrachtwagen vol met asielzoekers de bocht uitvliegt en op zijn kant terecht komt. Alle mensen komen er uit en vluchtten alle kanten op, ze weten niet waar ze heen moeten en ik zeg in mijn droom tegen mijn man: wat vreselijk, wat zo heel vreselijk: al deze mensen kunnen nergens een thuis vinden. Ze zijn allemaal ontheemd. Zoveel kleine kinderen ook, maar ook volwassen mannen en vrouwen met kleintjes in hun armen. Ik kijk nog even in de vrachtwagen waarin ik ook een trap zie waar allemaal spullen voor het ontbijt staan. Gek dat die niet zijn omgevallen maar ja, in een droom kan alles. Dan word ik huilend wakker. Ik heb zo vreselijk gehuild en ook nog toen ik al wakker was, alsof er een grote kans was en dat die ons zomaar ontglipt is. Jomanda was dus degene waar we allemaal op hadden gewacht, terwijl wij vaak dachten dat het een man moest zijn die zou komen naar de aarde. Ik had het zelf al veel eerder gedroomd: Maria heeft zich in Nederland vertoond en zij is niet herkend. Dit was dus Jomanda haar werk: vrede stichten en een thuis geven in de Maria energie.
******
Dus toen ik bij het witte klooster aankwam was het een grote teleurstelling voor me om te horen dat er jaren geleden wel iets van een kapelletje was geweest maar dat er nu allemaal mensen wonen en er ook een paardenstoeterij is gevestigd.
*****
De droom. Er vindt een onderzoek plaats naar mijn gezondheid. Twee verpleegsters zeggen mij dat ze het verschrikkelijk voor mij vinden om mij te moeten zeggen dat ik weer kanker heb. Zij leggen hun hand op mijn rechter long en borst en zij geven mij een Jacobsschelp als cadeautje. Dan komen er twee artsen binnen met in hun handen een röntgenfoto, twee grote bruine vlekken op mijn rechter long en littekenweefsel op mijn borst. Zij zeggen dat zij mij zullen helpen, maar dat ik eerst moet praten. Eerst praten, dan opereren.
Einde droom.
Nu weet ik dus zeker dat mijn kanker nog niet weg is. En weer begint er een heel eenzame weg van vele jaren, omdat ik hier geen mens meer mee wil lastigvallen. Dit is mijn strijd tussen goed en kwaad met mijn leven als inzet. Het is een gevecht tussen God en mij.
Daarna bleef ik mijn dromen volgen en op een nacht zie ik dat er een operatietafel voor mij wordt klaargezet. Veel later, op een dag voor moederdag, vindt mijn jongste zoon dat ik naar Jomanda moet gaan in Tiel. Eerst sputter ik behoorlijk tegen, want ik voel mij zo ziek dat ik de reis erheen niet kan maken. Maar hij blijft aandringen en daarom besluit ik om toch te gaan. En dan ....... een spirituele operatie, op de tafel, wat een moederdagcadeau. Later als ik weer thuis ben moet ik helemaal herstellen. Het hele gebeuren had mij behoorlijk aangegrepen omdat mijn lichaam werkelijk een operatie had ondergaan.
Ik kreeg dezelfde week nog, in een radio-uitzending, de kans om met Jomanda persoonlijk over mijn ervaring te spreken. En zij bevestigde mij dat mijn droom de absolute waarheid was. Ik begrijp dat dit alles ongelooflijk moet klinken in de oren van mensen die hier niet voor openstaan, maar zij hoeven het ook niet te geloven. Later ben ik nog enkele keren spiritueel geopereerd. Op een nacht voelde ik dezelfde energie als bij die keer in Tiel op de tafel, maar had geen aanwijzingen waarom dat nu gebeurde. De volgende morgen had ik een heel erg zeer been en ik vroeg mijn man om mij te masseren. Toen hij mijn been bekeek vroeg hij of ik daar wel eens aan geopereerd was en op mijn ontkennende antwoord haalde hij er meteen een vriendin bij en hij vroeg wat zij zag. Het antwoord was duidelijk: een litteken van een operatie en zeven hechtingen. Hoe hij zichzelf ook voorhield dat hij het niet kon geloven, dit keer moest hij het wel. De massage bleef achterwege en na twee dagen waren de littekens verdwenen. Voor de ongelovigen natuurlijk geen bewijs, maar wel voor diegenen die het gezien hebben.
Een goede vriendin bood mij, na het hele gebeuren in Tiel, een paar weken rust aan in een paradijselijk huisje midden in een bos in Duitsland. Daar zou zij voor mij zorgen zodat ik kon bijkomen en alles nog eens goed kon overdenken. Ook hier bleef ongeziene leiding aanwezig. Ik herinner mij nog heel goed dat ik de laatste dag van deze vakantie bij de vijver lag en nadacht over hoe het zou zijn als ik weer thuis was. Natuurlijk werd ik door velen niet geloofd en begrepen en ik voelde mij al moe worden bij de gedachte dat ik mijzelf steeds weer zou moeten verdedigen om de keus die ik gemaakt had. Op dat moment was er weer die stille fluistering van mijn innerlijke stem: ‘Als je straks weer thuis bent, dan zal er gezegd worden dat je nooit enig bewijs hebt gehad van jouw ziekte. En dat is ook zo. Maar dan zul jij antwoorden dat slechts de kleinen van geest bewijzen verlangen te zien. De Waarheid zal worden gevoeld door de groten van hart. Wij verwachten ook niet van jullie dat alles begrepen wordt van wat hier is gebeurd, wij verlangen slechts: eerbied voor, acceptatie van en onvoorwaardelijke overgave aan de werking van God’s heilige wetten.’
Hartelijke groetjes Trienke www.trienke.com
